متاسفانه ایده ال گرا بزرگ شدیم. با این فکر ک نباس هیچ چیز بدی وجود داشته باشه.هیچ اتفاق بدی نباس بیفته.زندگی فقط ینی خوشی و شادی. پدرمادرای ما یادمون ندادن ک وقتی ی اتفاق بد میفته بازم بدونیم ک زندگیه و باس بیفته دیکه .روزای بدم داره.بمون یاد دادن همیشه خوبی و خوشیه و وقتی ی چیز بد اتفاق میفته باس گریه کنیم و توسرمون بزنیم و اشک بریزیم. در نتیجه همیشه در ترس و فراری از اتفاقات بدیم. حال اینکه اگه بپذیریمشون ، خیلی زندگی قشنگ تره. مثلا امادگی اتفاقات بد، حسهای بد و روزهای بدو داشته باشیم.بگیم آها.امروز قراره روز بدی باشه .خب اوکی.صب میکنم تا بگذره.و اتفاق خوب بعدی بیفته. اینطوری غرق در لذتیم.اوقات خوشمون ک مست شادی هستیم.چون ترسی از روزای بد نداریم و میدونیم اونام باس باشن بالاخره دیگه.نمیشع ک اتفاق نیفتن.زندگیه دیگه. و با این فکر همیشه اماده تر هم هستیم برای اتفاقات بد. چون میدونیم اونام یکی از روزای زندگین دیگه. متاسفانه ب خاطر فراری بودن و ترس ما از روزای بد اصلا واسشون اماده هم نیسیم. اما بیماری ها میان ب هرحال گاهی.مجبوریم خونه بمونیم تو تخت.خب اگه اماده باشیم میتونیم کتا